In Zona: A Book About a Film About a Journey to a Room schrijft Geoff Dyer elke take uit Stalker van Tarkovski, ‘beschrijft’ zou een verkeerd woord zijn, hij schrijft, je leest zijn kijkervaring. Kijken zit vol herinneringen, associaties en verkeerd zien en fascinaties, die lees je ook. Zijn aanpak drijft de spot met stukjes van 180 woorden, een dag na het zien van een film.
Op de eerste bladzijde bevinden we ons in een lege bar met één tafel, zonder stoelen, de barman komt binnen. ‘He looks at the flickering light. You can see him thinking, ‘That needs fixing’, which is not the same thing at all as ‘I’ll fix that today’, but which is very nearly the same as ‘It’ll never be fixed.’ Daily life is full of these small repeated asthonishments, hopes (that it might somehow have fixed itself overnight) and resignations (it hasn’t and won’t).’
Alsof een seconde explodeert. Als je eenmaal door de wand gestapt bent, kun je niet terug. How we spend our days is, of course, how we spend our lives (Annie Dillard). Een vriend mailt: ‘Iets anders: behalve Günter Grass is vandaag ook Eduardo Galeano overleden.’ Je bepaalt zelf de unieke invulling van wat voor iedereen gelijk is. Wie trouw vereist aan zichzelf zal op zoek moeten.