Ik denk terug aan school. Daar wilde men mij Tarkovski laten kijken: Andrej Roebljov. De betekenis van deze film ging aan mij voorbij. Ik lees dat de film een kritiek is op het Sovjetbeleid dat kunstenaars geen vrijheid gaf. Ik herinner me zwartwitbeelden van iemand die een klok giet. Het kan zijn dat dit niet klopt.
Het nu glipt als zand door de vingers, het verleden is altijd aanwezig, heel concreet, namelijk in je geest, en als oorzaak van wat nu is. Dit is wat Tarkovski bedoelt met ‘verzegelde tijd’. Als je ouder bent, beschik je over een grotere hoeveelheid verzegelde tijd en doet het heden er minder toe. Die laatste zin schrijf ik nu.