Niet eerder kon ik met andere ogen naar een documentaire kijken. Dat kon ik wel in het geval van The lady in black, de film die Lisa Boerstra maakte over Ann Van den Broek, omdat ik in Anns studio in Antwerpen heb gezeten. De film toont mooie beelden. Af werk.
Ik ken een andere Ann, iemand aan het werk.
Obsessief, gulzig, iemand die enorme hoeveelheden research verricht vóórafgaand aan het millimeterwerk in de studio, niet alleen in haar eentje voor de spiegel (zoals Lisa laat zien), maar ook met de dansers, die ze beeldje voor beeldje video’s laat bekijken, op zoek naar bewegingstaal.
Ik mis de obsessie met precisie.
De uitdrijving. De chaos. Het maken. De enorme vellen papier. De stress. Het tellen. Ik mis: waarom Jan, waarom Cecilia, waarom Andreas, Francesca, Frauke, Judit, Dario. De esthetiek die de dansers brengen, hun aantrekkingskracht op Ann.
Ik mis een leg phrase, 100 keer (Anns beeldtaal).
Ik mis de snap, de instant knak (emotiewissels).
Ik mis de schoenen.
De details die Ann zijn.
Maar dat is natuurlijk een andere film.