Naast mij zit een vrouw. Ze weent en zegt
‘excusez-moi’. Ik zeg ‘ce n’est pas grave’. Zij
zegt ‘si c’est grave, vous n’en savez rien’.
‘Dat is waar’ zeg ik ‘ik weet er helemaal niets van’. Ons gesprek is geen einde geen
begin. Zoals alles in een stad valt het er-
gens tussenin_
Maud Vanhauwaert (in Letter&Geest, Trouw, 13 december 2014)