One newly invented camera from Sweden, ‘Memoto’, promises ‘lifeblogging’ to any individual who wears it, automatically recording an image every thirty seconds throughout the wearer’s day (there are no buttons to press). Another new system from the United States, Google Glass, gives others the ability to simultaneously watch what the person with the glasses is seeing. Why then listen to your boyfriend talk about his day when you may have already seen it? Why try to remember what you yourself did when your image archive can show it to you? Or, to be more provocative, how will you justify to others just staring out the window, or looking at nothing in particular, rather than living your day as a series of exciting moments?
Het perfecte boek is een boek vol citaten. Je hoeft de wereld niet te begrijpen. Je verbergt je achter die citaten en zegt: ‘Kijk, een bos!’ Fotografen hebben dit begrepen – dat we de wereld ten diepste niet kunnen begrijpen, wel verzamelen. ‘Photographers […] suggest the vanity of even trying to understand the world and instead propose that we collect it.’ Ik kijk in mijn verwarmde huis met een kop hete koffie naar een lezing van Lisa Kristine die de wereld rondreist en misstanden fotografeert: moderne slaven, verminkte, vergiftigde, uitgemergelde lichamen, kinderen die stenen op hun hoofd sjouwen, zwaarder dan hun eigen lichaamsgewicht. Ze noemt zichzelf ‘world photographer’.
De beelden zijn prachtig, elke afgebeelde misstand is door Lisa Kristine perfect uitgelicht. Gekleurde handen, blauw rood groen van giftige pigmenten spatten als pixels van het scherm, haarscherp. Haar verhaal over slavernij is een Idea Worth Spreading: ‘According to UN estimates, 27 million people are currently enslaved across the globe. With an imperative message, photographer Lisa Kristine shares images from her travels documenting some of their daily realities. Lisa Kristine uses photography to expose deeply human stories.’ Kijken naar de pijn van anderen.
Alles wordt mooi. ‘Nobody exclaims, ‘Isn’t that ugly! I must take a photograph of it.’
Een foto verbergt altijd meer dan ze toont, daardoor voel ik me aangetrokken tot foto’s. ‘Photographs, which cannot themselves explain anything, are inexhaustible invitations to deductions, speculation and fantasy.’ Aan het eind van On photograpy, een reeks essays uit 1971, 1974 en 1977, voegt Susan Sontag ‘A brief anthology of quotations’ toe, eerbetoon aan Walter Benjamin. Citaten zijn kalotypes. Ze zijn, net als foto’s, mooi. ‘Nobody exclaims, Isn’t that…etc’ Een foto zegt, in tegenstelling tot een citaat, niets. Een foto toont hoe iets eruit zag. Ik wil niet op foto’s omdat ik weet dat ik dood ga. Ik begrijp foto’s van wat je eet. Dit is een ander begrijpen dan waar Sontag het over heeft (‘only that which narrates can make us understand’).
‘Life is not about significant details, illuminated a flash, fixed forever. Photographs are.’
Fred Ritchin, ED IT, Susan Sontag, On photography, Kijken naar de pijn van anderen, TED, lisakristine.com