Lezing Rachel Armstrong, Icological human (1/5)
Voordat Rachel Armstrong haar ongelooflijk volgepakte programma begint – vijf lezingen gepropt in drie dagen – vertelt ze een anekdote. Ze stond die ochtend op het vliegveld en dacht: waarom voel ik me vreselijk? Alles op het vliegveld, de architectuur, wat gebeurde, was en gebeurde ‘utterly efficiënt’. Ze zou gelukkig moeten zijn. ‘We imagined the world like this. This is the endpoint of 300 years of enlightenment, the promised paradise, the dream of the digital realm we envisioned: I am this package of data now.’
‘We’re still immersed in this machine thinking, this order, this rationality. We should disrupt our own thinking. Find our own blind spots. Find realms that could be more open to us.’ Ik kan niks verzinnen. Ja, science. Ze laat een filmpje zien van twee zeepbellen die op elkaar botsen en komt met een a theory of life, a theory of humanity, een scheur in machine thinking. Het leukste aan haar vind ik dat haar nieuwsgierigheid grenzen kent. Je stuit op grenzen als materie, bacteriën, baksteen, zeep, soil, yeast, humans even waardevol zijn.*
(28, 29, 30 maart, Age Of Wonder, Baltan Laboratories, a festival celebrating the spirit of 100 years of Natlab)
* toen Orlan een te grote neus wilde, en Stelarc een extra oor, wat leidde tot infecties