In Strange days (1995) kunnen personages herinneringen van anderen afspelen (‘playback’). Het systeem is zo geavanceerd dat je ziet wat de ander zag en voelt wat de ander voelde. Het grootste kritiekpunt op de film was de voyeuristische manier, first-person-point-of-view-beelden, waarop Kathryn Bigelow een verkrachting en wurging van een prostituee in beeld bracht. Wat een visionaire film, dacht ik, dit is de toekomst van een wereld met Google Glass. Het voyeurisme zelf, in de film, is schokkend, en wat ‘playback’ mogelijk maakt, niet Bigelows manier van filmen. De verkrachter/moordenaar dwingt de prostituee namelijk om zijn ‘playback’ (die hij op dat moment aan het ‘recorden’ is) realtime te ervaren. Hij dwingt haar om te voelen wat hij voelt terwijl hij haar verkracht en vermoordt. De ultieme feedbackloop.
This is your lífe. Right here, right now. It’s realtime, you hear me? Realtime, time to get real, not playback. You understand me? She doesn’t love you no more. Maybe she did once, I don’t know, but she doesn’t now. These are used emotions, it’s time to trade them in. Memories were meant to fade, honey. They’re designed that way for a reason.