Deze herfst ga ik beter doorstaan. Ik dacht altijd dat bladeren aan bomen doodgingen en dat ze, eenmaal gevallen, niet alleen de omgeving kleurden maar ook mijn stemming: gevoelens van eindigheid, dood, vergankelijkheid, kou.
Ali Smith schrijft dat bomen weten wat ze doen, dat bladeren niet vallen omdat ze dood zijn, maar dat ze voedzame stoffen voor de boom bewaren, waarmee de boom zich voedt. De boom zuigt het groen uit al die bladeren. Op die manier beschermt hij zich tegen de barre winter.
Groei (iets levenslustig lente-achtigs) stoot de bladeren dus af. Maar, die groei, vol ongeduld, moet tegen zichzelf in bescherming genomen worden, ze moet zelf ook tegen de winter beschermd worden. Op al die honderden plekken waar de boom de bladeren losduwt, dicht hij de open wondjes zorgvuldig af.