Christian Waldvogel (1971) wilde ontsnappen aan het eeuwige ronddraaien op aarde.
I wanted not to turn with the Earth, schrijft hij.
Hij regelde een straaljager (F-5F Tiger jet fighter, Zwitsers leger).
Hij zocht op hoe snel de aarde draait in Zwitserland (1158 km/u).
Hij vloog westwaarts, vier minuten lang (1158 km/u).
Hij verdween uit de tijd, iets hield hem gevangen.
Je kunt ook zeggen, hij mist nu vier minuten.
De aarde draaide één lengtegraad.
Ondertussen zat hij niet stil, hij filmde het draaien van de aarde, terwijl hij stilhing, en daaraan ontsnapte, een kilometer boven het aardoppervlak.
Hij maakte een foto van de zon, het enige object in de omgeving dat stilstond (4 minuten exposure, vuurrode foto, zon nauwelijks waarneembaar, de cockpit als camera obscura).
Hij maakte een zelfportret, zittend in de cockpit.
Hij filmde een zelfportret, zittend in de cockpit (4 minuten).
Twee roder dan rode foto’s, een roder dan rode film.
Een hel blauw vlak, een strookje aarde aan de rechterkant, je ziet de aarde draaien.
Dit beeld kost enorm veel geld, kerosine, moeite, hulp. Dit beeld kun je niet maken, daarom vind ik het zo goed.
Dit beeld heeft een schaal die past bij deze tijd (google Earth, galileo, geluidsbarrière).
Dit beeld is ongelooflijk stil.
Als het beeld gemanipuleerd is, ben ik gemanipuleerd, zit ik tien minuten gevangen in de mogelijkheid van een idee.
Ik vind het het beste kunstwerk van 2013 (terwijl het beeld op het netvlies scherp is, de bewondering vers, alsof die bewondering meteen een absolute plek moet krijgen – de foto’s zijn geprint en hangen aan de muur, een man met een helm en zuurstofmasker in een cockpit, vuurrode hemel).
If there is one subject whose inevitability we dread, it is the passage of time, zegt de zaaltekst.
Bij het voortschrijden zal ik de voorvoorlaatste zin waarschijnlijk weghalen. – Palais de Tokyo, Christian Waldvogel