Guus Kuijer schrijft over een boom. Hij schrijft over grillig groeiende takken die wanhopig op zoek zijn naar het licht dat zij zichzelf benemen. Bomen wanhopig? Hun ogenschijnlijke onverzettelijkheid, hun trage gestage bestaan… hun trots misschien, statigheid. Rancuneus naar andere bomen, jaloers op vogels, haatdragend richting wind. Maar nooit zag ik ze als organismen, gevangen in een vicieuze wedloop met zichzelf. Nu, door te lezen, is het kwaad geschied. Ik geloof wat Guus Kuijer schrijft. Ja, ja, zo is Het.