De meest elementaire vorm van dansmaken, van niets iets maken, is misschien wel een ritme tikken. Of, nog puurder, ademhalen. Zo is Ann begonnen, bijna drie maanden geleden. Met stampen en ademhalen. Eindeloos ritmes herhalen. Sindsdien heeft ze dingen toegevoegd. De complexiteit is toegenomen. Er zijn images gecreëerd. The Red Piece is theatraler en theatraler geworden. Het niets is opgetuigd. In het laatste stadium zijn er runs en tryouts om te zien of wat ze bedacht heeft werkt. Af en toe vindt het omgekeerde proces plaats, van iets weer meer niets maken (schrappen). Een choreografie is wat overblijft. Plus spullen, decor, kleding, en emoties.