Op Google Maps is te zien hoe het er hier een paar jaar geleden uitzag. Eye is niet gebouwd, van het busstation achter het Centraal Station is niets te zien. De noordelijke IJ-oevers staan in de steigers, bouwkranen domineren het beeld, afhankelijk van het punt op de kaart van waaruit je kijkt en welke kant op. De foto’s dateren van 2008 t/m 2010, allerlei tijden botsen op elkaar, Amsterdam is één grote kubistische collage.
Ik houd van die verspringingen. Google geeft me het gevoel de wereld op heterdaad te betrappen, terwijl je feitelijk steeds achter de feiten aanloopt. Dat maakt hebberig. Je ziet iemand aan de overkant van een gracht, klikt naar hem toe, waardoor die persoon verdwijnt, alsof hij wegdook op het moment dat het Street View karretje dichtbij kwam.
Er komt een dag dat het Google lukt om een 1:1 kaart te verwezenlijken: de weergave van een realtime wereld, waarin alle dingen nu gebeuren. Ik kan niet wachten. Tegenover Eye wordt intussen de laatste hand gelegd aan een enorme overkapping, grote rode glazen panelen in het dak vormen de letters AM…RDAM, van verre leesbaar voor iedereen die via Satellite View over Amsterdam vliegt.
De tijd is aangebroken van fysiek taggen, van zorg besteden aan bovenaanzichten, van kijken op andere schaal.