Gene Mchugh schreef op maandag 17 mei 2010, verstopt in een langere tekst, een kleine fenomenologie van de iPhone: ‘Anytime the threat of boredom creeps in, one can immediately start fingering their iPhone, dexterously running their hands all over it in the hopes of generating more immaterial content. Indeed, perhaps one could think of the endless stream of a blog as lubricant – sweet nothings in one’s ear, easing one’s entry into a more rhythmically sustained fingering of their device.’
Alles wat je weggeeft, heb je niet automatisch lief. Een eindeloze stroom berichten, eeuwig glijmiddel, nooit een climax bereiken…in een oogopslag wordt het flauwlauwe van het format weblog duidelijk, schrijven bepaald door de klok, nimmer afgerond. Ik troost me met de gedachte: verandering vormt het wezen van de dingen. Een eikel hoeft geen 100-jarige nutteloze boom te worden, met rust gelaten omdat niemand kromme planken wil (Tao), hij kan ook terechtkomen in de maag van een tevreden knorrend everzwijntje.