Waarom zou je een biografie schrijven als je in een oogwenk een leven bij elkaar klikt? Douglas Coupland noemt de biografie ‘an already vanishing mode of perceiving the past’. Vlak daarna, een komma later, noemt hij – niettegenstaande internet – toch een mogelijke reden: ‘the notion that a landscape is best viewed with a single source of light – the sun, one light bulb, a lone candle, a lone writer – so that all the shadows and highlights are true to each other.’
Juist omdat het vlak erna is en ik mijn verdediging heb laten zakken, raakt dat beeld me. Zodat de schaduwen kloppen. De hooglichten – de mediums die messages zijn, de global villages – kennen we wel. Ik lees niet graag biografieën, wel graag zulke gedachten, die volgens mijn autobiografisch zijn, dus las ik Couplands boek over Marshall McLuhan.
Enkele feiten. Marshall McLuhan las G.K. Chesterton. Hij hield niet zo van technologie. Twee slagaders voorzagen zijn brein van vers bloed, in plaats van één, iets wat je vooral bij katten aantreft, zelden bij mensen. Er bestaat een plaatje van een kat, aan de ene kant van een raam, en Marshall McLuhan, aan de andere kant, die zijn arm uitstrekt naar de kat. Marshall McLuhan staat binnen, in het donker. De kat buiten, in het licht.
Douglas Rushkoff in Program or be programmed: ‘The network is like a truth serum: Put something false online and it will eventual be revealed as a lie. Digital technology is biased against fiction and towards facts, against story and toward reality. This means the only option for those communicating in these spaces is to tell the truth.’
Een grap die Marshall McLuhan leuk vond: Two Navajo Indians were having a chat cross an Arizona valley by smoke signals. Midway through their chat, the Atomic Energy Commission released an atomic charge, and when the big mushroom cloud cleared away, one of the Indians sent up a smoke signal to the other, saying, “Gee, I wish I’d said that.”
You know nothing of my work! Douglas Coupland