‘Dagboeken worden verondersteld de weergave te zijn van de werkelijkheid, het échte leven van hun auteur, met voor hem markante feiten, gedachten en verlangens. Dagboeken zijn met andere woorden geen fictie, geen belletrie, zelfs geen literaire autobiografie; ze streven geen eenheid na, creëren geen personages en bouwen geen plot op, maar volgen gedwee, van dag tot dag, de grillige stroom van het bestaan. Ze staan geheel aan de kant van het leven en slechts ‘per ongeluk’ – zo lijkt het althans – aan die van het schrijven. Een dagboek schrijven is, zo opgevat, bijna niet schrijven, alleen maar zien, ervaren, registreren, weergeven – een soort verbale duplicatie van het leven zelf.’ – Patricia de Martelaere
De adder zit onder ‘zo lijkt het althans’. Zo lees ik bovenstaande althans.