Bas Fontein is de beste conceptuele kunstenaar ter wereld. Hij heeft het Probleem Kunst Opgelost. Na een lezing in Amsterdam geeft A.L. Snijders hem een lift naar huis. Ze zitten twee uur in de auto en praten. Bas Fontein vertelt niet waarover (dode kippen, houthakken, Joost Conijn en Bas’ oma die een reis om de wereld maakte in 36 foto’s). Hij schrijft: A.L. Snijders is de beste schrijver ter wereld.
Ik vergeet de blogposting. Er is een korte verhalenwedstrijd – ‘Reis om de wereld in 80 woorden’. Ik denk aan de oma van Bas Fontein, die in een rolstoel zit, en precies één ronde om de wereld maakte – één van de mooiste kunstwerken die ik bezit, want ik heb er weinig. Ik stuur een kort verhaal, omdat A.L. Snijders in de jury zit. Mijn motief is oneigenlijk, mijn verhaal geen kunst, het hoeft niet te worden opgelost.
Ik denk niet dat A.L. Snijders de ingezonden verhalen, hoewel kort (maximaal 80 woorden, uitgezonderd de titel) leest. Een juryvoorzitter rookt sigaren, leest het juryrapport voor, staat boven de partijen. Hij schrijft een korte inleiding waarmee het juryrapport begint, iets over het genre zeer kort verhaal. Epigoon is de benaming voor iemand die in kunst en wetenschap geen nieuw tijdvak opent, maar het door voorgangers begonnene voortzetten. Hij denkt aan de korte verhalen uit de Zhuang Zi, de volledige geschriften.
Ik heb alle concentratie nodig om valse lucht uit de tekst te persen. Tachtig woorden is veel, maar weinig als een verhaal er precies in moet passen. Susan Sontag die een grote hekel aan Gertrude Stein blijkt te hebben – een schrijver zonder probleem – sneuvelt. Een conceptuele kunstenaar is goed in schoonsnijden, in niks toelaten wat niet in de gedachte past, in koelbloedig weigeren wat het idee verzwakt.