Ik duw in mijn mondholte een klein, zwart, stijf, rechthoekig plaatje tegen een kies en houd het op zijn plek, iemand aan de andere kant van mijn wang duwt een stofzuigermond tegen mijn kaak en loopt weg. Ik denk aan Maria Salomea Skłodowska-Curie die aan het eind van haar leven groen oplichtte, aan de Middeleeuwen toen men geen tanden had, en aan het topje van mijn linkerwijsvinger dat nu ook op de foto staat, of nee, slordig denken, het stond moederziel alleen in de frontlinie al die straling te verwerken, onzichtbaar, dienstbaar. Als we even later de foto bekijken, beeldschermgroot, lijkt de kies een designkrukje met drie poten. De tandarts heeft er vlaggetjes ingestoken, feestelijk. Pijn is ongelooflijk nietmededeelbaar.