Toen ik buuv.nl begon was ik stellig over kunst in de openbare ruimte. Voor mij hoefde het niet. De troffel van Claes Oldenburg in park de Hoge Veluwe, de bowlingbal bij het kruispunt op de Kennedylaan in Eindhoven, groot, permanent, overdreven. We zijn niet bijziend, we kijken op Google Maps. Toen ging Coosje van Bruggen dood en vertelde iemand in een in memoriam dat haar eerste samenwerking met Claes Oldenburg uit het blauw schilderen van de troffel bestond (voorheen was die troffel grijs). Sindsdien denk ik anders over de zaak. Sindsdien is het leven oneindig raadselachtig (Palahniuks burnt tongue). Mijn frustratie kan onmogelijk een blauw stuk staal gelden, uit liefde geschilderd, daarin blijven hangen is treuriger dan dood, al blijft vlees zwak, en is kijken naar grote kunstdingen moeilijk.