Ik blink niet uit in het hier en nu, de duisternis die je er ook aantreft. Nu ik tijdelijk op een andere plek woon, zie ik het niet leuke van de vorige. Gezapig, niets te doen, een slaapmiddel. Van het pontje (= de stad) naar huis en terug. De tuin, ja, de tuin… en vogels, maar daar zet je eenvoudig water tegenover, en andere vogels. The blue of distance.
Herinner je je die scene in Silver Linings Playbook, zegt ze en ik weet meteen welke ze bedoelt, de scene waarin Jennifer Lawrence en Bradley Cooper na een rondleiding in het opgeklopte huis van haar zus van tafel opstaan en weglopen: ze spelen het spel niet mee. Alles is niet zoet. Ze zijn depressief, slikken medicijen, zijn volkomen zichzelf en accepteren dat.
Een kind dat achter een gordijn staat, het gezicht verborgen achter twee te kleine handen, zo kun je problemen wegdenken. Go to hell, but keep moving once you get there, schrijft Rebecca Solnit. Come out the other side. Duisternis toegeven, niet verdwalen op de zwarte zee, je drijvend houden met de essays in A Field Guide to Getting Lost.