that act that is so intimate and yet so alone – Rebecca Solnit
‘Hitting rock-bottom is a beautiful place to begin,’ zegt ze. Een kans om te ontdekken hoe weinig achterblijft als alles wegvalt, en dat dat weinige precies genoeg is. Een crisis is een kostbare zeef (kritein, ‘schiften’), don’t waste it.
Ze praat mij, haar lezer, moed in. ‘Those who aren’t brokenhearted are not paying close enough attention.’ Ik weet het niet. Iets weet ik niet. Iets blijf ik niet weten. The west was won met het vinden van goudklompjes, misschien ontdek ik, als ik volhoud, meer dan metaforen.
Mijn vrienden houden me drijvend, maar ik wil niet dat ze lek raken, daarom zoek ik mijn toevlucht in lezen, in schrijvers die me weglokken en me hun rock-bottom geven. De tijd die ik van ze afpak is al verdwenen, gestold in de boeken die op me wachten.
Maar ze blijkt een fixer, oh ironie. Lezen is een drug, schrijft ze, een schuilplek om niks te hoeven voelen, zoals elke verslaving. Alleenzijn is een gegeven, dus comfortabel, geen ‘sudden flash of realisation’. Ik kan leven als een eend en doen alsof alles water is. Of als een tennisballenmachine, appt een vriend.