The worst loss you’ve ever experienced is the greatest gift you can have.
Byron Katie spreekt in raadsels, ik probeer te bedenken wat dit cadeau behelst, dit in alle hevigheid ervaren van existentiële angsten, niet gedempt door relativering, troost, geborgenheid, afleiding, verdoving. ‘Her back a solid wall of loneliness’ (Chris Kraus)
Erich Fromm zegt dat wie liefde zoekt meestal door anderen bemind wil worden in plaats van zich af te vragen hoe hij het vermogen tot liefhebben kan ontwikkelen waardoor de kans op dat eerste toeneemt. Liefhebben vergt discipline. Aan alles en iedereen, jezelf, de wereld, niet alleen aan die ene ander.
Iemand liefhebben is een beslissing, een oordeel. Verliefdheid niet meer dan een ‘fata morgana in een woestijn van eenzaamheid’. Hoewel wat Fromm beweert hoopvol stemt (liefde kun je oefenen), lees ik liever de literator die schrijft dat het de liefde was van iemand die al ooit geleden heeft om de liefde.
Ik luister naar mensen die hun eigen levens hebben, probeer uit alle macht uit te vinden waar ze het vandaan halen. Ze zegt dat ik alles de moeite waard moet gaan vinden, het wonderbaarlijke ervan moet zien. Irish coffee met veel slagroom, letterspelletje waarbij we van verveling door het tafeloppervlak zakken, de namen van bomen en planten.