Ikzelf beschouwde mijn verdriet als een ziekte waarvan ik zo snel mogelijk moest genezen. Dat is denk ik een vergissing die tamelijk veel wordt gemaakt. – Het absurde idee je nooit meer te zien, Rosa Montero
Ik weet niet zo goed hoe verdriet moet, het lichaam verliest eetlust, alsof het iets weet wat ik niet weet, maar ik ben zoveel meer dan mijn lichaam, twijfel, verwarring, ik weet bijvoorbeeld niet of verlies omkeerbaar is, tijdelijk, een wending, een nieuw begin, een dwaling, iets wat weer gevonden kan worden, en of je elk moment uit duisternis goud kunt spinnen als in een sprookje als je de spreuk maar weet: en ze leefden nog lang en gelukkig.
Boeken en liedjes krijgen betekenissen die ze niet hebben, omdat de ziel te vol is. They say that the world was built for two zingt Lana Del Rey in een vreemd, traag lied, alsof ze met die traagheid tijd wil rekken, een noodlot wil bezweren. Only worth living if somebody is loving you. Ze sijpelt door al mijn kieren, haar fysieke afwezigheid wordt een zoeklicht dat alles beschijnt, maar gemis kan zichzelf niet beschijnen, gemis is dof.
Dankbaar voor allerlei adviezen die ik niet opvolg maar wel opschrijf (wie weet) realiseer ik me dat alle liefdevolle woorden noten zijn die een gaai uit voorzorg verzamelt maar vergeet in de winter, en die later kleine boompjes blijken te vormen op plekken die je nu onmogelijk voorziet. Je herstelt niet, je vindt jezelf opnieuw uit. Als iemand een nieuwe liefde van de daken schreeuwt, kun je ervan uitgaan dat de oude in de luwte haar wonden likt. Boeken, kunst, films en liedjes doen dat op een symbolische manier. Argeloosheid voorafgaand aan verlies is ondraaglijk.