Ik kijk geen televisie, behalve televisie waarbij uren achtereen hetzelfde uitgezonden wordt, waarin het plot vastligt, en het hoe belangrijk wordt. Donna Hay is een Australische thuiskok, die relaxed in het leven staat, laid-back, althans dat vermoeden rijst als je haar bezig ziet in haar keuken, met zacht wapperende, witte gordijnen en uitzicht op zee. Ze bezit een reeks precieze porseleinen maatbekertjes en een reeks precieze metalen maatlepels, die ze bij elk gerecht nauwgezet hanteert, wat natuurlijk niet hoeft, want televisiekijkers gaan de maaltijd niet proeven en het vullen van die maatbekertjes is tijdrovend, en atypisch, want verder neemt ze het niet nauw. Ze houdt niet van gedoe, ze houdt van risotto waarbij je niet hoeft te roeren, van courgette die ze op de barbecue gooit, en even later, glimlachend, geblakerd op de borden schuift, terwijl op de achtergrond nog steeds de zee ruist en de wind waait. Ze oogt als iemand zonder problemen, iemand die besloten heeft, ik ga witte porseleinen maatbekertjes – Royal Doulton Kitchenware – verkopen in een webwinkel, op een witte website. Ik kom bij haar om andere redenen tot rust dan bij Angélique Schmeinck, meesterkok, die over hersentjes spreekt als ze vruchtvlees uit een tomaat snijdt, en Rudolph van Veen, meesterkok, die een biologische kippenboerderij opzoekt en ter plekke een polderhoen bereidt. Een biologische kip mag elf weken leven in plaats van zes.