To me, the grounds for hope are simply that we don’t know what will happen next, and that the unlikely and the unimaginable transpire quite regularly. – Men Explain Things to Me, Rebecca Solnit
Ik herinner me hoe enorm Amerikaanse wolken waren toen ik er was, ik weet niet of ze dat nog steeds zijn, en hoe stokstil vier Amerikaanse paarden in de prairie stonden, ondanks of dankzij bewegingen in hun richting, en ook hoe overdreven vriendelijk twee Amerikanen die met me reisden. Ik herinner me dat, maar zoveel moeilijker is het om me het dichtbije en het dagelijkse te herinneren. Mogelijk ga je naar elders, naar anderen, op pad, om contrast te zoeken, herinneringen te maken, ik weet het niet. Op een of andere manier lucht het op dat te zeggen: ik weet het niet. Optimisme en wanhoop zijn vormen van zekerheid, schrijft Rebecca Solnit in Woolf’s Darkness. Vastzittende overtuigingen over de toekomst, over wat gaat gebeuren, en daarom redenen om niet te handelen. Hoop is interessanter, moeilijker, bevrijdender, onzekerder, alles is mogelijk, de toekomst ligt niet vast. Act. Maakt niet uit. Reality doesn’t necessarily match our plans.