Schoonmaken voelt goed, omdat je meer dan dingen schoonmaakt. Handelingen vinden ook in de geest plaats. Daarom voelt scheiden als het uiteenrukken van de poten van een kip. Van het morsen van wijn, die in het glas terecht had kunnen komen wil je de geest vrijwaren.
Opruimen, opwrijven verschaft ruimte, geeft leegte glans. En stilte.
In de zeventien jaar dat ik met haar samenwoonde heb ik één uitbarsting meegemaakt. Toen trapte ze een deuk in de prullebak. Ik kan nog steeds niet geloven dat het gebeurde, had haar nooit woedend gezien. Ze was een zeldzame komeet, eens per zeventien jaar zichtbaar aan het firmament, die die dag uit de baan vloog, als ruimtepuin in de keuken insloeg.
De ingedeukte prullenbak staat er nog steeds, ze heeft hem niet meegenomen toen ze wegging alsof ze er niet aan herinnerd wil worden.
De aanleiding was onbenullig. Die ben ik dus vergeten. Wat ik wel weet is dat ik op dat moment duidelijk had kunnen zijn.
Ik had kunnen zeggen: mag ik koken?
Mag ik stofzuigen?
Mag ik de boeken in de kast ordenen? Ik zal zoals Julianne Moore in The Hours een cake bakken en Mrs Dalloway lezen, en wel gelukkig zijn, daarmee zal ik wel volkomen gelukkig zijn, al heb ik dan geen verhalen voor je van buiten de deur, maar jij kunt de jouwe vertellen.