Show me a 10ft paywall, I’ll show you a 12ft ladder.
Hij geeft me de sleutel van een schatkist, een ladder waarmee ik over betaalmuren klim. Ik klim en lees het artikel waarin hij genoemd wordt, over Chinese praktijken, we laten ons begluren, technologie is niet transparant, kwetsbaren zijn de dupe, iedereen is kwetsbaar. Ik voel me een dief in de nacht. Dit is veruit de makkelijkste van mijn manieren om zonder betalen de krant te lezen (12ft.io). Op vrijdagochtend liggen de kranten van afgelopen week in een stalen afvalbak aan de achterkant van de supermarkt om opgehaald en verwerkt te worden. Dan loop ik langs de bak en vis de kranten eruit, tussen mandarijnenschillen, bakjes yoghurt en vuilniszakken. Amygdala, dopamine, cortisol: soms ben ik te laat, soms liggen er alleen kranten die ik niet lees, soms zijn ze natgeregend omdat iemand de bak niet heeft dichtgedaan, soms heb ik ontmoetingen met mensen. Tot slot is er Lexis Nexis (Nexis Uni) – door mijn brein vertaald met ‘het volgende lezen’ maar het is een fantasiewoord, een toverwoord: ingelogd kan ik alles lezen wat ik wil, inclusief kranten, ook hele oude. Ik kan zoektermen ingeven en de artikelen verschijnen in een lijst onder elkaar. De krant lezen bij Nexis Uni voelt alsof ik koraal afbreek van het rif. Een fineliner of rol plakband steel uit het magazijn. Terwijl digitaal niks verdwijnt. Ik denk omdat het artikel uit de context van de krant is getrokken. Het is een kale, naakte tekst, ontkleed, voorzien van het kille stempel van de correcte bronvermelding. De vrijdagochtendmethode met de stalen afvalbak is me het liefst, ik denk omdat ik papier van de brandstapel red. Zo red ik op maandagochtend snijbloemen. Het zijn de beste momenten in mijn week. Nu dus.