David doet niet aan psychoanalyse, hij kijkt niet naar het verleden of naar oorzaken, hij zet nooit schuldigen op een rij en dat je dan moet aanduiden wie jij wat kwalijk neemt, nee, gelukkig maar, diep inademen, diep uitademen, hij is de advocaat van mijn lichaam en laat zich niet afleiden door mijn veelvuldige beeldspraak, hij luistert naar mijn houding, hij kijkt vanuit het hier en nu, opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Het kind in de volwassene geruststellen is zoals de hele E313 van Antwerpen naar Luik heraanleggen terwijl het verkeer niet wordt onderbroken.
Al die kilometers autostrade, mama, die hij en ik vervangen terwijl alles doorraast.
Autobiografie van mijn lichaam, Lize Spit