‘Beste Hans en Chretien,
Tijdens de afwas
Luister ik graag naar de Nieuwe Contrabas’ — Joke van Overbruggen (december 1, 2025, 10:17 am)
Ik luister terwijl ik het tuinpad ophoog. Onder Amsterdam liggen allemaal Amsterdammen: straten, huizen, pleinen, beerputten – op eerdere straten, huizen, pleinen; plat, kapot, schots en scheef. Stenen vind ik onderweg, ze liggen keurig opgestapeld bij opgebroken straten te wachten op een vrachtwagentje van de gemeente. Drie krijg ik van een collega, in een theedoek gewikkeld. Uit haar gevel zijn stenen gebikt, in haar voortuin gegooid, nooit teruggezet, alsof een clandestiene tandarts als een dief in de nacht door haar wijk heeft geslopen en her en der gouden tanden getrokken om monden mee op te fleuren maar de hele buit niet in één keer meenam. In een boek over Amsterdam lees ik dat men bij archeologische opgravingen soms luxe-artikelen aantreft, ooit een 250 jaar oud kunstgebit: nijlpaardentanden met gaatjes erin waardoorheen je een touwtje kon rijgen om ze bij elkaar te houden en aan een tand of kies binden te die je nog had. Ik voel met mijn tong een gat, zacht warm vlees, vraag me een fractie van een seconde af hoe je een nijlpaardentandengebit maakt, hoe het kauwen gaat, denkend aan de man die me een implantaat wil verkopen. Zonder kiezen takelen schapen snel af en vermageren en gaan dood maar ik kan vloeibaar astronautenvoedsel eten en ijskoude supermarktcapuccino’s van Starbucks drinken. Hij zegt dat een belangrijke functie van kiezen spreken-zonder-spraakgebrek is (er zijn er vier en hij somt ze op wat me betrouwbaar en autistisch voorkomt, hij wil volledigheid betrachten, zijn volzin afmaken, me een volle mond geven waarmee ik kan spreken). Chrétien beklaagt zich dat Hans naar Amerika vliegt (‘economy of business?’) en hij berooid en arm als een kerkrat in Nijmegen achterblijft. Dan klinken de munten in de collectezak, die het einde van de podcast aankondigen, mijn witte kunststof oortjes klingelen mee, ze zijn drie keer in het zand gevallen, de stijve handschoen moet uit om ze met schone vingers op te rapen. Ik vroeg me als kind in de kerkbank af hoe je daar ongemerkt iets in kon stoppen als het een mandje was (meestal was het een zak aan een stok) tot ik me bedacht dat het er in dat geval natuurlijk om gaat opzichtig te schenken of door het stof te gaan als gierigaard. De podcast heeft als voordeel dat ik niet stil hoef te zitten, ik loop — het ophoogzand is op, de bakstenen van de collega zitten erin, ik app een fotootje — mijn ronde langs de boekenkastjes, haal boeken eruit, stop ze in een doos, accepteer het bod.
Aantal boeken: 23
Totaalprijs: 9 euro 2 cent (20,5 eieren, 4,7 liter benzine)
- John Updike, Zoekt mijn aangezicht € 0,35
- Arthur Japin, Een schitterend gebrek € 0,35
- Rachel Seiffert, Donkere kamer € 0,28
- Esther Freud, Zomer in Gaglow € 0,35
- Alfred Birney, Zwerfpost € 0,86
- David D. Burns, Feeling good € 0,40
- Harlan Coben, De ontdekking € 0,68
- Paul Torday, Vissen op zalm in Jemen € 0,36
- Barbara Kingsolver, Gifhouten bijbel € 0,35
- A.M. The, LifeLine – In de wachtkamer van de dood € 0,35
- Jaume Cabre, Edelachtbare € 0,35
- Sante Montefiore, Fairfield park € 0,35
- Kathryn Mackel, De geesten € 0,35
- Midas Dekkers, De vergankelijkheid € 0,35
- H.J. Hanssen, Babymanagement voor mannen € 0,35
- Niccolo Ammaniti, Het laatste Oudejaar van de mensheid € 0,35
- Derwent Christmas, Volmaakte verdwijning € 0,35
- Ian McEwan, De cementen tuin € 0,32
- Ian McEwan, Machines zoals ik € 0,50
- Beste uit 10 jaar Hard gras € 0,37
- Hard gras 15 € 0,35
- Per Nilsson, Het lied van de raaf € 0,35
Het door De nieuwe contrabas opgehaalde bedrag staat op 16.101 euro als ik telebankieren opstart, 228 donaties, 136 donors. De biecht maakt dat je rustig slaapt. Een ander neemt je zonde op zich.